Córka żywiołu - Leigh Fallon

Tytuł: Córka żywiołu

Autor: Leigh Fallon

Wydawnictwo: Galeria Książki

Ilość stron: 313

Rok wydania: 2011 (ogólnie i Polska)

Seria/cykl: Carrier - część pierwsza

Megan Rosenberg przeprowadza się do Irlandii i nagle wszystko zaczyna nabierać sensu. Choć dorastała w Ameryce, w nowym miejscu czuje się jak w domu. W szkole poznaje wspaniałych przyjaciół i zakochuje się w tajemniczym, przystojnym Adamie DeRisie. Wkrótce odkrywa jednak, że jej uczucia względem Adama związane są z losem przypieczętowanym całe wieki temu - moc, która ich przyciąga do siebie może doprowadzić do ostatecznej zagłady. 

Kilka zdań o autorze

Leigh Fallon urodziła się w RPA, wychowała w Dublinie, a jako dwudziestoparolatka przeprowadziła się do Cork. Gdy tylko odkryła stronę dla początkujących pisarzy literatury młodzieżowej zwaną Inkpop, szybko zarzuciła swoją "zawrotną" karierę w dziale finansów i zajęła się pisaniem.

Bohaterowie

Nie wiem, jak mam Wam powiedzieć to co chcę, nie irytując się za bardzo... Kreacja bohaterów jest po prostu kiepska. Większość jest zrobiona na jedno kopyto, ich charaktery nie są wyraźnie zarysowane, a mówię tu o postaciach pierwszoplanowych. Ci drugoplanowi zlewają się po prostu w jedno. Jestem dzień po przeczytaniu książki, a już nie pamiętam niektórych imion. Megan to bohaterka nijaka. Nie wyróżnia się niczym, a do tego bywa tak cholernie irytująca! Kiedy czytałam jej zachwyty Adamem, to myślałam, że wyskoczę przez okno. Co pewnie byłoby ciekawsze, tak swoją drogą. Adam natomiast... miał chyba być męski? Inteligentny? Miałam od razu chcieć takiego dla siebie? Otóż nie, moi drodzy czytelnicy. Nie. Autorka chyba sama się do końca nie zdecydowała, jak chce go wykreować. Tyle w nim było sprzecznych cech, przez co wyszedł zwyczajnie mdły. Najbardziej interesującymi bohaterami, moim zdaniem, było rodzeństwo Adama - Rian i Aine. Choć ich kreacja też pozostawiała raczej wiele do życzenia, to oni chyba najbardziej wyróżniali się w tej powieści.  

Fabuła

Pomysł na fabułę był dobry. Leigh Fallon przedstawiła swoją wizję żywiołów. Wszystko zaczynało się nawet dobrze, ale potem... czegoś mi zabrakło. Mam wrażenie, że autorka mogła bardziej wszystko rozwinąć, dodać więcej do całej akcji, by całość prezentowała się ciekawiej. A miała taki potencjał! Bardzo lubię legendy i mitologię Irlandii (przyznam się bez bicia, że to z powodu Kronik Mac O'Connor). Kiedy padły takie określenia jak sidhe albo Tuatha de Dannan, to spodziewałam się czegoś na miarę wcześniej wspomnianych Kronik. Nie dostałam tego. Niestety. Jedyne słowa, jakie przychodzą mi na myśl, by określić fabułę Córki żywiołu to: zmarnowany potencjał. Istotną rolę, oprócz motywu żywiołów, grał wątek miłosny. O matko, co to było... Jestem fanką tychże wątków, ale mówię Wam - ten tu był niepotrzebny. Mam wrażenie, że autorka na siłę go wepchnęła do całej akcji. Nie cierpię sytuacji, gdy dziewczyna widzi raz czy dwa chłopaka i zaraz wybucha WIELKA MIŁOŚĆ. Tutaj właśnie tak było. Leigh Fallon opisała miłość, która wzięła się znikąd. Nawet nie wiecie, jak BARDZO to mnie IRYTOWAŁO. 

Kilka słów na koniec

Na szczęście nie mam w sumie nic do zarzucenia stylowi autorki. Opisałabym go jaki taki... normalny. Dość lekki i przystępny, ale chcę Wam zaznaczyć, że książki nie czytało mi się szybko. Nie wiem, co to spowodowało, ale męczyłam się strasznie z dokończeniem Córki żywiołu. Narrację prowadziła Megan w czasie przeszłym.

Podsumowując - Córka żywiołu nie była zbyt dobrą książką. Męczyłam się z nią. Kreacja bohaterów leży, potencjał fabuły niewykorzystany. I jeszcze ten okropny wątek miłosny, który wziął się znikąd! Ugh!    

Ocena: 3/10

Książka została wyczytana w ramach Wakacyjnego wyczytywania i czytałam ją podczas 7ReadUp 

Czytaliście Córkę żywiołu? Jakie są Wasze wrażenia? ^_^