Szeptucha - Katarzyna Berenika Miszczuk

Zdjęcie mojego autorstwa

Tytuł: Szeptucha
Autor: Katarzyna Berenika Miszczuk
Wydawnictwo: W.A.B.
Ilość stron: 412
Rok wydania: 2016 (Polska)
Seria/cykl: Kwiat paproci - część pierwsza

A wszystko przez to, że Mieszko I zdecydował się nie przyjąć chrztu…

Gosława Brzózka, zwana Gosią, po ukończeniu medyny wybiera się do świętokrzyskiej wsi Bieliny na obowiązkową praktykę u szeptuchy, wiejskiej znachorki. Problem polega na tym, że Gosia – kobieta nowoczesna, przyzwyczajona do życia w wielkim mieście – nie cierpi wsi, przyrody i panicznie boi się kleszczy. W dodatku nie wierzy w te wszystkie słowiańskie zabobony. Bogowie nie istnieją, koniec, kropka!

Pobyt w Bielinach wywróci jednak do góry nogami jej dotychczasowe życie. Na Gosię czeka bowiem miłość. Czy jednak Mieszko, najprzystojniejszy mężczyzna, jakiego do tej pory widziała, naprawdę jest tym, za kogo go uważa? I co się stanie, gdy słowiańscy bogowie postanowią sprawić, by w nich uwierzyła?

Bohaterowie

Od razu z góry to zaznaczę - bardzo polubiłam bohaterów! Za co? Głównie za to, że byli sympatyczni. Że byli żywi. Że byli indywidualni. Postacie przewijające się przez karty powieści niemal od początku trafiły w mój gust. Cieszyłam się ogromnie, gdy podczas odkrywania ich charakterów czy usposobień, dochodziłam do wniosku, że coraz bardziej nabierają dla mnie kształtów i kolorów, że nie stanowią jednej szarej masy, a raczej charakterystyczne, kolorowe punkty. Gosia ujęła mnie swoim poczuciem humoru i hipochondrią. Tak, dokładnie tak - a to dlatego że przy tym niesamowicie mnie bawiła. Jej obsesja na punkcie kleszczy zawsze wywoływała uśmiech na mojej twarzy. Baba Jaga to kolejna świetna postać. Odrobinkę cyniczna, również mnie bawiła - na przykład tym, że przed swoimi klientami mówiła gwarą, by utrzymać wizerunek. Został jeszcze Mieszko, tajemniczy bohater Szeptuchy. Był może trochę schematyczny - wiecie, niesamowicie przystojny itd. i swoją urodą mocno wpływał na Gosię. Ale jego historia mnie ujęła, wydała się mi interesująca i z chęcią poznałabym więcej szczegółów z przeszłości tej postaci. Dla bohaterów drugoplanowych też znalazło się miejsce. Nie stanowili oni jedynie tła dla bohaterów pierwszoplanowych, a raczej określiłabym ich jako idealne uzupełnienie całości.

siraxta111.tumblr.com

Fabuła

Szeptucha to połączenie romansu z fantastyką. I do tego nie byle jaką fantastyką, bo opartą na mitologii słowiańskiej. Nie znam się na tejże mitologii, nie wiem, jak faktycznie wyglądała wiara w bogów, święta czy rytuały, ale jak dla mnie - autorka odwaliła kawał dobrej roboty. Stworzyła solidne podłoże dla swojej książki, opisując bogów, te wszystkie stworzenia słowiańskie typu rusałki, płanetniki, wąpierze czy obchody różnych świąt. Byłam tym usatysfakcjonowana. Do tego słowiańskość nadawała całości niesamowity, charakterystyczny klimat, w który zostałam wciągnięta od pierwszej do ostatniej strony. Bardzo, ale to bardzo podoba mi się też ogólny pomysł - że Mieszko I nie przyjął chrztu i w XXI wieku Polska wciąż jest krajem słowiańskim. To taka fajna zabawa z historią, a ja osobiście lubię sobie czasami tak pogdybać, a wizja autorki mnie do siebie przekonała. Natomiast, jak już wspominałam, drugą częścią powieści był romans. Określiłabym go mianem przewidywalnego, ale mnie to zupełnie nie przeszkadzało - i tak czy siak z dużym zainteresowaniem śledziłam rozwój relacji Gosi i Mieszka. Kibicowałam im i czekałam na wszelakie chwile sam na sam. Katarzyna Berenika Miszczuk stworzyła niezłą fabułę, opartą na mitologii słowiańskiej i romansie. Tak naprawdę każdy miał tutaj jakieś tajemnice, które z czasem zostawały odkrywane i które miały wpływ na rozwój dalszej opowieści. Akcja toczy się w dobrze wyważonym tempie i wciąga. A zakończenie nie pozostawia nic innego, jak chęci sięgnięcia po drugi tom, by zobaczyć, jak potoczą się losy bohaterów.

Svetlana Lazarova, Pinterest

Kilka słów na koniec

Styl autorki był bardzo lekki i płynny, Miszczuk z łatwością opowiada wymyśloną przez siebie historię i umie wciągnąć do niej również czytelnika. A przynajmniej mnie. Dużym plusem dla mnie jest oczywiście humor. W tej powieści go zdecydowanie nie zabrakło, a nawet więcej - czasami aż wysypywał się z kartek... I dobrze! Elementów humorystycznych było sporo, czy to za sprawą Gosi i jej obsesji na punkcie kleszczy czy jakichś ogólnych sytuacji, ale uśmiechałam się podczas lektury bardzo często i to lubię. Emocji także nie zabrakło! To również bardzo ważna dla mnie część przy czytaniu - która została mi zapewniona. Zżyłam się z bohaterami i przeżywałam to, co oni; przez te kilka dni, w które czytałam Szeptuchę, moje myśli kręciły się wokół słowiańskości.

Szeptucha to świetna książka, poruszająca interesujące wątki. Jednym z nich jest fantastyczny - w postaci mitologii słowiańskiej, a drugim romans. Oba ładnie ze sobą współgrały i z obu byłam bardzo zadowolona. Do tego polubiłam bohaterów, mogłam się z nimi zżyć.

Zdecydowanie polecam!

Ocena: 8/10

Podzielcie się swoimi przemyśleniami na temat książki w komentarzu - jeśli czytaliście, to co Wam się podobało, a co nie? A jeśli nie czytaliście - czy macie taki zamiar? Dlaczego? :)