Piękna katastrofa - Jamie McGuire

Tytuł: Piękna katastrofa
Autor: Jamie McGuire                   
Wydawnictwo: Albatros
Ilość stron: 461
Seria/cykl: Piękna katastrofa - część pierwsza

Porządna dziewczyna

Abby ciężko pracuje, żeby skończyć studia i zostawić za sobą mroczną przeszłość. Nie pije, nie przeklina, dobrze się prowadzi... Dopóki na jej drodze nie staje:

Zepsuty chłopak

Travis, biorący udział w nielegalnych walkach wytatuowany twardziel zmieniający dziewczyny jak rękawiczki. Uosabia wszystko, czego chciała uniknąć.

Zaczęło się od zakładu.

Przerodziło się w coś więcej:

W miłość? W pożądanie? W początek czegoś pięknego?

A może po prostu w katastrofę?

Bohaterowie

Chyba zacznę od... Abby. Nie mam o niej zbyt dużo do powiedzenia. Tylko tyle, że w życiu nie powiedziałabym, że ma 19 lat. Ja mam 17, a wydaje mi się, że jak na moją dziecinnowatość (zdaję obie sprawę, że nie ma takiego słowa :D), to jestem dojrzalsza od niej. Jej zachowania były głupie i nieracjonalne. Jedyne, co stanowiło w niej plus, to jej przeszłość. Był to w ogóle najciekawszy element w książce. Co do Travisa... Jak na bohatera z romansu przystało - miał chyba przyprawiać mnie o szybsze bicie serca albo żebym zaczęła chcieć takiego wspaniałego chłopaka obok siebie. Taaak... Szkoda, że tylko na założeniach się skończyło. Travis Maddox to jedna z najbardziej irytujących i wkurzających literackich postaci, jakie kiedykolwiek spotkałam. Zwykle trudno aż tak mnie zniechęcić do jakiegoś bohatera książkowego... Travis jest niby taki wybuchowy, chodzi na te swoje walki, co wieczór sprowadza sobie inną panienkę do domu (ależ schematycznie), a tu spotyka Abby i... co? 

Ja rozumiem, że z miłości można się zmienić, ale... on stał się po prostu żałosny. W kółko skakał tylko wokół Abby, jakby nie miał własnej godności. Nie mogę go określić innym słowem jak: żałosny. Ogólnie rzecz biorąc - kreacja bohaterów tragiczna. O pierwszoplanowych już wspominałam, co do drugoplanowych... mniej irytujący, ale nie zdobyli mojej sympatii.

Fabuła

Myślałam, że skoro Abby to porządna dziewczyna, a Travis to zepsuty chłopak, pochodzą z dwóch różnych światów, to może z początku stworzy się między nimi jakaś wrogość? Uwielbiam takie historie - od nienawiści do miłości. Ale tego tutaj nie było. Przełknęłam początkowe rozczarowanie i czytałam dalej. Przez cały czas miałam wrażenie, że ta ich relacja brnie za szybko... i już w połowie książki stali się parą! Nienawidzę czegoś takiego! Ja lubię czytać o drodze do tego, jak się w sobie zakochują, a tutaj, cóż, autorka się nie popisała. Nie opisała tego dobrze, a tragicznie. Potem były jakieś wielkie rozstania, powroty i tak w kółko... Fabuła jak na romans naprawdę kuleje, powieść przecież miała wywoływać jakieś emocje, a u mnie co...? Tylko irytacja na to, że wszystko zostało tak kiepsko opisane. Jak wspominałam wyżej - jedynym plusem była tutaj dość ciekawa przeszłość Abby i to były jedyne momenty, które naprawdę mnie interesowały i wciągały. 

Kilka słów na koniec

A do tego 3/4 książki, jak nie więcej, to dialogi! Gdyby to chociaż były dobrze skonstruowane dialogi... ale nie! Banalne, niektóre bezsensowne! Brak jakichkolwiek opisów! Tylko czasem się jakieś pojawiały... I teraz muszę wspomnieć o najbardziej irytującej rzeczy w tej książce: o przezwisku, jakim Travis nazywał Abby! G o ł ą b e k! Na początku wcale aż tak bardzo mnie to nie irytowało, tylko byłam jedynie zniesmaczona, dopiero potem, gdzieś w połowie, za każdym razem, gdy to się pojawiało, miałam ochotę rzucić książką o ścianę. Jak można nazywać kogoś 'gołąbku'? Co w tym w ogóle romantycznego? Mam wrażenie, że autorka chciała popisać się oryginalnością, żeby nie było jakichś 'słoneczek', 'kwiatuszków' albo 'cukiereczków'. Ale ja już wolałabym coś z tego, niż to durne, irytujące 'gołąbku'. Zakończenie natomiast było po prostu śmieszne i nie dowierzałam, że autorka naprawdę zdecydowała się tak to zakończyć. Ale jak tak teraz o tym myślę - to nawet pasuje do całości. Durne, nieracjonalne zakończenie. 

Podsumowując - Piękna katastrofa to kiepsko napisany romans, w którym dominują bezsensowne dialogi. Do tego bohaterowie irytujący (szczególnie Travis, którego kreacja wyszła żałośnie). Jedynym plusem, jakiego się doszukałam - była przeszłość Abby. Jedyny ciekawy aspekt w powieści.

Nie polecam. Nie warto marnować czasu.

  Ocena: 4/10

4 zostało postawione z mojej dobrej woli, ale zastanawiam się, czy czasem tego nie zmienić na 1. Pisząc tę recenzję, jeszcze bardziej negatywnie nastawiłam się do tej książki.

P.S. Nie dajcie się zwieść zachęcającemu opisowi! Na pewno nie stworzyła go autorka... jest lepiej napisany niż cała książka. :P