The call. Wezwanie - Peadar O'Guilin

Tytuł: The call. Wezwanie

Autor: Peadar O'Guilin

Wydawnictwo: Czwarta Strona

Ilość stron: 346

Rok wydania: 2016 (ogólnie), 2017 (Polska)

Seria/cykl: ?

Co byś zrobił, mając tylko chwilę, żeby uratować swoje życie, a zegar już zaczął odliczanie?

Trzy minuty

Wszyscy nastolatkowie wiedzą, że pewnego dnia znajdą się w przerażającej krainie, do której zostaną Wezwani.

Dwie minuty

Na nieznanym terenie ruszą za nimi bezwzględni łowcy, którzy zrobią wszystko, by ich dopaść i zabić. 

Minuta

A Nessa nie może biegać. Czy pomimo porażenie nóg ma szansę na przeżycie, kiedy przyjdzie pora jej Wezwania? 

Kilka zdań o autorze

Peadar O'Guilin to irlandzki pisarz, autor powieści YA. Inspiracją dla jego książek są piękne północno-zachodnie krajobrazy Irlandii, w których otoczeniu dorastał, oraz rodzima i celtycka mitologia. 

Bohaterowie

Z jednej strony oceniam ich na plus, a z drugiej na minus. Jedno jest pewne: to kawał dobrych postaci, które zostały obdarzone indywidualnymi cechami. Nie są papierowi, a już tym bardziej nie zlewają się w jedną masę. To jest właśnie ich zaleta. Co jest natomiast tym minusem? Ich wiek... Niech sobie będą czternastolatkami, nie mam nic przeciwko. Ale ich zachowanie... tak się nie zachowują osoby w wieku 14 lat. Wszyscy nadzwyczaj dojrzali, stracili już dziecinność, musieli z dnia na dzień stać się dorośli. Umiem też to zrozumieć, ponieważ groźba Wezwania mogła tak na nich wpłynąć, ale jakoś mi to nie pasowało. Nie wiem, to moje odczucie xD Nessa to całkiem twarda bohaterka. Daje radę ze swoją niepełnosprawnością i ma wielką wolę walki. Podziwiam. Najlepsza była Megan - to dziewczyna z tak ciętym językiem, że musiała stać się moją ulubioną bohaterką, innej opcji nie było. Ale moje zainteresowanie zwróciła też Aoife (tylko przeczytać to imię........) - ta postać ma duży potencjał i jeśli powstaną kolejne tomy, mam nadzieję, że Peadar nie zaprzepaści tej szansy, jaką tu stworzył. Wyczuwam tu fajne rozwinięcie, którego można doświadczyć już w Wezwaniu :D Bohaterowie są więc stworzeni z krwi i kości, różnią się od siebie, nie ma wśród nich monotonii i nudy, tylko ten wiek... naprawdę mi nie pasuje xD

Fabuła

Fabuła właściwie była dla mnie jedną niewiadomą, bo chociaż mamy opis - tak naprawdę niewiele on mówi. Zaintrygował mnie jednak i postanowiłam spróbować... Jednak kiedy zobaczyłam słowo Sidhe - czułam, że mi się to spodoba :D Miałam nadzieję na dodatek mitologii celtyckiej i co?! Dostałam! Dodatkowo w mojej ulubionej odmianie - mitologii irlandzkiej (co się dziwić, skoro autor stamtąd pochodzi xD). Uwielbiam tę mitologię i powiem Wam, że ta wizja, jaką zaprezentował nam Peadar jest oszałamiająca. Okrutna. Intrygująca. Dopracowana. Choć przez pierwsze 50 stron ciągle miałam 'ale o co tu chodzi, ja już nic nie rozumiem', potem wszystko się rozjaśnia. W którymś momencie zrobiło się jednak nudnawo. Niestety. Żadnego zaskoczenia, ciągle to samo właściwie, tylko z innymi bohaterami, ale nie trwało to aż tak długo - potem autor wplątał do fabuły inne elementy, które nadały akcji większej dynamiki i nawet mnie zaskoczono :D Fabuła obfituje jednak nie tylko w samą mitologię celtycką, ale Peadar wplątał też do niej takie wątki jak przyjaźń czy miłość. To drugie szczególnie przewija się w tle, także spokojnie xD I zostało przedstawione trochę nietypowo. W pewnym sensie. Mamy też tu do czynienia ze szkołą (ale nie taką zwyczajną, o nie) i życiem uczniów w niej. W którymś momencie opisy tej egzystencji stały się nieco nudne, ale potem stało się to, o czym pisałam wyżej. 

Kilka słów na koniec

Narracja jest trzecioosobowa, w czasie teraźniejszym. Styl autora jest bardzo plastyczny, zachowuje równowagę pomiędzy dialogami a opisem miejsc. Nie nudzi. Książkę czytałam przez parę dni, ale pewnie mogłabym szybciej, gdybym chciała - dużo czcionka, piękne wydanie i nie taka duża ilość stron to umożliwiają. Emocje podczas lektury się pojawiły, co sobie bardzo cenię :D Nie były może jakieś bardzo intensywne, ale odczuwałam je - a czytanie bez emocji jest dla mnie bezsensu. Chociaż książka emanuje atmosferą śmierci, grozy (czyli jest dość ponuro), to na zabawne elementy też znalazło się miejsce :D 

Podsumowując - The call. Wezwanie przedstawia nam ciekawą wizję mitologii celtyckiej. Choć w pewnym momencie stało się nudnawo, autor nie utrzymał tego stanu długo. Bohaterowie są może zbyt młodzi i zbyt poważni jak na swój wiek, ale nie można im zarzucić braku indywidualnych charakterów.

Mimo wszystko polecam :D

JEDNYM SŁOWEM

Fabuła: mitologia celtycka <3

Bohaterowie: zbyt dojrzali 

Początek: intensywny

Zakończenie: całkiem zaskakujące

Ocena: 7/10

Czy jest tu może ktoś, kto czytał? :D Czekam na opinie w takim razie, mam nadzieję na jakąś dyskusję :D 

Nie czytaliście - zamierzacie? :D

Co sądzicie o mitologii celtyckiej? ^_^

Zdjęcia w tym poście są mojego autorstwa.

Za możliwość przeczytania książki bardzo dziękuję wydawnictwu Czwarta Strona!

A z okazji nadchodzących świąt Wielkanocnych chciałabym Wam życzyć smacznego jajka :D Dużo zdrowia i szczęścia, spełnienia marzeń i samych fajnych książek ❤❤